ДЗЯКУЙ БЕЛАРУСІ
Я водпуск правесці імкнуся
У родных мясцінах без хмар,
І дзякуй свой шлю Беларусі-
Яна мне найлепей Канар…
Раўнінны мой край, не гарысты,
Аднак неба крыху святлей,
І месяц, як бохан, агністы,
І сонца ў нас летам  ярчэй…
Хоць мора не маем мы ў краі,
Затое азёр вельмі шмат-
Дзе танна штогод спачываем,
Гартуем жыццёвы зарад…
І нам Беларусам - браточкам
Не трэба замежных забаў…
Хоць пляж без марскога пясочка-
Затое...ён з лекавых траў!..
      Вёска Надзея.

Отредактировано Соловцов (2014-09-06 10:20:35)

ГОСЦІ З КАНАДЫ
Дэйвід Шоу – госць з Канады
З сябрамі нас заваражыў…
Мы, Чавусане, вельмі рады
За шчырасць Броквільскай душы…
Яны штогод нам шлюць па моры
Гуманітарны свой прыліў…
Бо раздзяляюць наша гора,
Што нам Чарнобыль натварыў…
Даўно ўжо знік наш плач наўзрыдам,
Але яшчэ шмат маем бед…
Ім рады дзеці-інваліды,
І шлюць знямоглыя прывет…
Стазвонняць хлебам сёння нівы,
І з кожным днём – мы лепш жывём…
Нам горад Броквіль пабрацімы –
Яму мы шчыры  дзякуй шлём!..

ДАРОГАЙ АДНАВЕРЦА
Дало мне дзяцінства бядоты зашмат
У год трыццаць сёмы - найхмарны...
Іду я з прадоння – ні кроку назад,
І шлях мой да мэты не марны...
Мяне не палохае час навізной,
Хоць сёння ён надта імклівы,
Іду я дарогаю светлай, прамой,
Іду я світанкам шчаслівым...
Лаўлю з-пад нябёсаў пяшчоты прамень,
І грэю душу ім і сэрца...
Няважна, што старасць крадзецца штодзень –
Дарогай іду аднаверца...
Іду, не імкнуся здавацца гадам,
Бо ў сэрцы пульсуе свабода...
Ствараю з жыцця паэтычны свой храм
На ніве ўраджайнай народа...

В жизни так бывает
Мы принимаем «Чертей» за «Богов»,
И то, что с начало нимбом считаем-
Всего лишь пара загнутых рогов…
                        Вальдэмара Шишко.
        НЕ В ГЛАЗ, А В БРОВЬ
         НИКОЛАЙ СОЛОВЦОВ.
       НЕ СКАЧЬ ГОЛОПОМ
Не скачь голопом, Вальдэмара,
Что б нимб купить себе с рогов,
В душе копи побольше пара,
«Чертей» не трогай и «богов»…
У них во всех своя дорога,
Она порой, как уж бежит…
На ней и «чёрт»  быть может «богом»,
Когда без нимба «бог» сидит…