ЖЫВУ Я НА ДАЧЫ
Жыву я на дачы, дзіўлюся,
Як пчолы збіраюць няктар…
І дзякуй свой шлю Беларусі-
Яна мне найлепей Канар…
Раўнінны мой край, не гарысты,
Аднак неба крыху святлей,
І месяц, як бохан, агністы,
І ў нас нават сонца ярчэй…
Хоць мора не маем мы ў краі,
Затое азёр вельмі шмат-
Дзе танна штогод спачываем,
Гартуем жыццёвы зарад…
Паслухай вяскоўцу, ён кажа:
-У нас, што ні вёска – курорт,
Хоць, праўда, без штучнага, пляжа,
Затое зялёны  камфорт!..
24.06.2013 года. Вёска Надзея.

У ДЗЕНЬ АНЁЛА
(Тамары Рыгораўне Іванчанка).
У кумы Тамары сёння
Дзень Анёла – юбілей...
За сталом яна на ўлонні
Нібы ружа між гасцей.
Зычуць дзеці Таня з Генам:
Доўга жыць, не сумаваць.
Муж Рыгор глядзіць сумленна-
Жонку сёння не пазнаць...
Бо яго Тамара  зоркай
Самай яркаю зіхціць...
Ажно хочыцца Рыгорку
Пацалунак падарыць...
Цеплынёю песціць лета,
Птушкі песні ёй пяюць...
Зяць Васіль з нявесткай Светай
Пажаданняў воз ёй шлюць...
Ад душы анёльшу нашу
Шмат хто хоча віншаваць,
Вользе з Машай, Дашы з Сашам –
Час бабулю абдымаць...
Юбілярша не старэе,
Бо душу чаруе Храм...
Квеціць белаю лілеяй,
І дае адпор гадам...
Мора радасці, здароўя
Зычу кумачцы сваёй!
Між салодкага шматслоўя
Крыкнем сёння – горка ёй!.
      2 жніўня 2014 года.

ПОМНІК  ПРАКЛЯЦЦЯ…
  Памяці Савініцкай СШ і вёсцы Савінічы,
  а таксама яшчэ шасці вёскам роднага майго раёна,
  якія ўшчэнт зруйнаваны  Чарнобыльскай катастрофай.                                                                               
  Штогод былыя выпускнікі згінуўшай школы збіраю-
  цца ў Ціманаўскім клубе, Клімавіцкага раёна, Магі-
  лёўскай вобласці, каб выказаць свой боль і смутак                                                               
з нагоды Чарнобыльскай трагедыі.Прыязджаюць з усіх                                                                                                               
  куткоў былогага Саюза і ў тым ліку я -як былы яе выпускнік..
Чарнобыль шмат год нам, як след, не дае
Здаровымі жыць, весяліцца,
Бо стронцый атрутныя песні пяе,
То СНІДам, то ракам ён зліцца…
І сёння мне сняцца страшэнныя сны
Пра час той бязбожны, пакутны…
Пра час той - з нябачнай, найтрэццяй  вайны-
З чарнобыльскай, атамнай, бруднай…
Я помню той выбух і хмар чараду,
Якія Маскве пагражалі,
Таму з самалётаў кідалі ваду –
Атрутай мой край палівалі.
Шмат знішчылі вёсак у час той бяды
Такіх, як мае Савінічы…
Мы з вамі браты – Расіяне заўжды
У нашым сумесным абліччы…
Ў адзіным Саюзе жыць хочацца мне,
Ды толькі не з тым – Джугашвілі…
І ў трэццяй,  нябачнай і бруднай вайне
Зноў першымі іх баранілі!..
І сёння ідзем мы ў пакутах з вайны
Амаль што ў адзіным змаганні…
Што ж будзе праз сотню гадоў даўніны,
Якім будзе праўнукам  ранне?..
Няма Савініч, нашай школы няма –
Штогод сведчым з боллю, мы вучні,
І атам пракляты клянём нездарма,
І пільнасці моладзь мы вучым…
А каб наша памяць стагоддзі жыла
Шлём просьбу раённай уладзе:
-Каб вырас, дзе школа калісьці, была-
Часам тым -наш Помнік пракляцця!..
МІКАЛАЙ ІВАНАВІЧ САЛАЎЦОЎ,
паэт,  сябра Саюза пісьменнікаў Беларусі.
15 чэрвеня 2013 года, 67-211-42 велком.
  Горад Чавусы, Магілёўскай вобласці.

Я СЫН РАТАЯЎ
Я сын ратаяў мілы,
Гляджу на дом здаля…
Мой плуг – пяро з чарнілам,
А сшытак мой – ралля…
За плугам крочу смела
Між дзённых, будніх спраў…
Мой голас ліры спелай
Малебнам  загучаў…
  30.11.2013 года.