ГОД СУМОТЫ
              Адзе Ільінічне Бычковай
Вось і год незаўважнай сумоты прайшоў,
Як душа  яе дзесьці ў нябёсах…
І сягоння  ёй кошык я шлю шчырых слоў,
І вадзіцы са жнівеньскіх росаў…
Ты жывеш ва ўспамінах – у квецені дзён,
Крочыш вечнай дарогаю новай…
Ёй, як маці, бабулі - наш нізкі паклон
Шлём сягоння мы Адзе Бычковай!.
Там - у царстве нябёсаў штодзень  спачывай
Пад спагадлівай боскаю ласкай,
Нам ад сонца, з сузор,яў святло пасылай
З бессмяротнай затруннаю казкай…
Мы ж - дарогай зямною да шчасця ідзём,
Слёзы смутку нас кожнага раняць,
Мы цябе будзем помніць – пакуль мы жывём,
І дарыць будзем кветкі на памяць!..
Мікалай Іванавіч Салаўцоў, сябра сям,і, паэт,
член Саюза Пісьменнікаў Беларусі.
           Жнівень 2014 года.

ЗАКЛЮЧНАЕ СЛОВА КАСАЦЫЙНАЙ ЗАЯВЫ
               МЫ ВЕРЫМ ВАМ.
Мы верым Вам, як абласной Фемідзе,
Зараней шлём вялікі дзякуй наш,
І верым - зноў настрой душэўны прыйдзе,
Як сыну Вы ўзаконіце гараж…
Аб гэтым- доказ сведкаў  і Законы,
І той двухсоты Прэзідэнта Ўказ,
І Кодэкс Грамадзянскі -ў абарону,
І Кодэкс аб Зямлі- якраз за нас…
Ад Вас мы з сынам міласці чакаем,
Якая мне прыбавіць крыху год,
Бо  Вы, як тройка Боская, святая -
Гуманнасці і веры наш аплот…
На Вас глядзім мы  з боскаю надзеяй-
Што Вы пачуеце як трэба нас,
Тады і сын хоць чуць паздаравее,
І рак падоўжыць мой наземны час…
На Вас глядзім і шлём сваё маленне-
Каб знікла сёння з нашых душ напасць…
Не здрадзьце Вы законнасці, сумленню,
І Бог Вам шчасця і здароўя дасць!..
Мікалай Іванавіч Салаўцоў, прадстаўнік
істца – сына Аляксандра, паэт, сябра
Саюза пісьменнікаў Беларусі.
  25 жніўня 2014 года, горад Магілёў,
абласны Дом Правасуддзя.

ДАЙ КРЫХУ ЎЛАДЫ
Дай крыху чалавеку ўлады,
І ўбачыш твар яго між дзіў-
Як ён з Алімпавым паглядам
Забудзе й тых, хто…нарадзіў…
        16.03.2014 года.

ЗВЫЧАЙНАЯ ПЕРСОНА
Я звычайная ў жыцці  персона,
Не трэба званняў мне, ні  медалёў,
Не трэба мне ні славы Купідона,
Бо кожны верш мой–ордэн ад бацькоў…
Я – люстра часу, гора і нястачы,
Што нам пакінуў Перамогі  лёс:
Калі цапамі білі мы няўдачы,
Лугі касілі з песняй вострых кос…
Даўно  Краіна загаіла  раны,
Якіх ніколі людзям не забыць…
Бягуць гады – знікаюць ветэраны,
А подзьвіг іхні вечна будзе жыць!
Сягоння я жыву пад ласкай Бога,
Гляджу, як край мой родны акрыяў,
Таму ў дзяржавы не прашу нічога
Апроч, каб мір над намі панаваў!
         6 жніўня 2014 года.