А ШТО ДАЛЕЙ
Люблю Радзіму я, як родную далонь,
Дзе пальцы, бы гады, не аднастайны,
Адны прыносілі з сабою мне агонь,
Другія - цёплы дожджык ураджайны...
Таму не ганьблю я свае гады, ні лёс,
Бо ўсе яны ўжо канулі ў прадонне,
З іх кожны цяжкі год мне болей шчасця нёс,
І служыць праўдаю і верай сёння.
А вось Аўрорны стрэл быў, кажуць, халастым-
Такія ад яго сягоння гены...
Ад той дзяржавы нам застаўся толькі дым,
А што далей - для будучае змены?..
    ДАРОГА Ў НОВЫ ДЗЕНЬ
Мяне вядзе дарога майго бацькі,
Які штодзень да працы прывучаў,
Таму ў дзяцінстве не гуляў я ў цацкі-
З Параскай - маці цяжкі плуг цягаў...
Аралі, сеялі, хлябы ўбіралі,
Зашмат чаго было ў нас на вяку,
З снапоў цапамі зерне выбівалі,
Размолвалі на жорнах у муку...
Нідзе, нічуць не падалі мы духам,
Лавілі з неба сонечны прамень,
І тым жа, зробленым у кузні, плугам -
Распахвалі дарогу ў Новы дзень!..
І час прыйшоў...і зніклі ў небе хмары,
Мы, Беларусы, далі бой бядзе...
І сёння явай сталі нашы мары,
Бо нас да шчасця Прэзідэнт  вядзе!..
  МІКОЛА САЛАЎЦОЎ.