ЯК У БАЙЦЫ КРЫЛОВА
Калісьці ў нас кніжак было не багата,
Таму іх начамі пры лямпе чыталі...
Затым  “Саюздрук” прадаваў нам па блату,
Вось так мы праз кнігі жыццё пазнавалі...
Паэзія з прозай жыве сёння ў горы,
Не ў модзе “Купалы” і нават “Жюль Верны”...
Жыроўна жывуць спевакі і танцоры,
Іх - тэле і радыё славіць бязмерна...
Не хочу ні славы, ні спрэчкі ніякай,
Бо веру ў аснову сваіх кампліментаў-
З іскрынкаю боскай мы, як небаракі,
Бо ў нас ганарары, нібы аліменты...
Раней мы адданы былі толькі словам,
Пісалі найбольш, як шчасліва жывецца...
Сягоння ж, нібыта ў той байцы Крылова -
Звычайны “шавец” у “пірожнікі” мкнецца...

ПАРАДУЙЦЕ НАС
Я не заслужаны работнік культуры,
Я просты паэт - самародак з натуры,
За славай народнаю я не ганюся,
Радзімай і Богам сваім ганаруся.
Яны мне з дзяцінства - як родная маці,
Калісь калыхалі ў начоўках у хаце,
Вучылі прафесіі, як стаць аратым,
Вазілі на конях сялянскіх у сваты.
Лучынай у вёсках жыллё асвятлялі,
Не ў клубах, а ў хатах у танцах скакалі...
У лапцях хадзілі жаць жыта сярпамі,
І песні спявалі па вёсках начамі...
Бо тэлікаў, радыё ў нас не бывала,
Затое нас шчырасць, сяброўства яднала...
Замежным краінам харчы прадавалі,
А самі мы ў Мінску каўбаску куплялі,
І звонкія песні аб шчасці спявалі...
У рэчках, на сонцы сябе гартавалі.
А сёння -  басейны, палацы, квяточкі...
Парадуйце нас хоць сягоння, браточкі...

ГОД ЗА ГОДАМ ЛЯЦЯЦЬ…
(Ірыне Шумавай з нагоды юбілею)
Год за годам ляцяць
Нібы клін жураўліны…
Сёння ўжо сорак пяць
Адзначае Ірына.
Нас частуе зімой
За сталом асалодай,
Мне ж здаецца, што ёй
Толькі…наццаць  ад роду…
Праімчаўся твой лёс
Паміж шчасця і гора,
Бо жыццё – гэта крос
Па бурліваму мору…
Кроч наперад, спяшай,
Не здавайся няўзгодзе,
Рай жыцця свой стварай
На зямлі ў агародзе…
Ускладай свой палёт
На Валодзіны плечы,
І квітней да ста год
На курортным Зарэччы!..
16 лютага  2013 года.

ДОБРЫ ДЗЕНЬ ЗЕМЛЯКІ
    Прысвячаю выпускнікам 1956 года
Савініцкай сярэдняй школы, Клімавіц-
кага раёна, Магілёўскай вобласці, з нагоды
сустрэчы ў 2010 годзе ў Ціманаўскай школе. 
Добры дзень землякі – Клімаўчане,
Я да вас завітаў не як госць.
Дзякуй тым, хто сабраў сёння раннем
Савініцкіх гадоў маладосць!
Савінічы...драўляная школа...
Але ведаў дала яна шмат,
Навучыла быць добрым, вясёлым,
Падарыла ў жыццё далягляд.
Дзякуй шлю Рыбаковай Ганнулі –
Маёй класнай  найнізкі паклон,
Што была тры гады, як матуля,
Не дала мне сыйсці пад адхон...
Бо плаціць не было чым за школу,
За мяне - яна стала гарой...
З Аляксеенкам Пецем Мікола
Зноў за ведамі рушыў у бой...
Па шаснаццаць штодзень кіламетраў
Я з Красавіч  у школу хадзіў,
Лез за ведамі, бы на Айпетры,
І ніколі тады не тужыў...
Быў дзесятым я ў маці Параскі,
Год рэпрэсій мяне нарадзіў,
Жыў без бацькі я з матчынай ласкай,
І ў царкву з ёй па святах хадзіў.
Разам з ёю маліўся нямала
За свабоду, за рыначны час,
І пры лямпе чытаў я Купалу,
Каб хутчэй узыйсці на Парнас..
Сёння радасць з сумотай блукае,
Школу нашу Чарнобыль спаліў,
Шмат бядоты даў роднаму краю,
Сірацінаю школу зрабіў...                   
Але мы не скарыліся лёсу,
Кожны выбраў сабе верны шлях...
Хто настаўнікам стаў, хто матросам,
І ніхто з нас з тугі не зачах...                 
Сёння моладзь расце залатая,
Апярэджвае ведамі нас,
І на нашых карэннях буяе,
Свой стварае камп”ютарны час...
Мы ж - не выхадцы з неба другога,
Мы з разрухі ваеннай, былой –
Калі нас адлучалі ад Бога,
Як раслі мы на бульбе гнілой.
Талакою штогод плуг цягалі,
І фашыстаў клялі кожны дзень,
Край разбураны ўшчэнт аднаўлялі
За мазоль свой і за працадзень...
Беларусь сёння ружаю ззяе,
Сагравае цяплом кожны дом,
Нас пяшчотай, павагай ласкае,
Мы за гэта ёй дзякуй свой шлём!